Op de gemeenteraad van 13 november jongstleden had Karolien Grosemans (N-VA) het over de verplichting om een Lokale Integrale Veiligheidscel (LIVC) op te richten. Zo’n LIVC wordt bij decreet opgelegd en is bedoeld om radicalisering tijdig te detecteren en aan te pakken. We zijn als Vlaams Belang niet tegen de oprichting van zo’n cel, maar laat het duidelijk zijn dat het hier enkel gaat om symptoombestrijding. De overheid wil vooral de indruk geven het fenomeen ernstig te nemen, zonder echter iets te doen aan het beleid dat die radicalisering en zoveel andere problemen veroorzaakt. Fundamenteel zal het oprichten van nog maar eens een praatbarakje niets oplossen.

Wanneer nieuwkomers zich ergens vestigen, spelen twee tegenstrijdige tendensen. Enerzijds is er de natuurlijke neiging van individuen om zich aan te passen aan hun nieuwe omgeving maar anderzijds is er de even natuurlijke neiging van bevolkingsgroepen om zich te identificeren door zich juist af te zetten tegen anderen en de verschillen uit te vergroten. Dat laatste benoemde de antropoloog Gregory Bateson als schismogenese.

Schismogenese als basis van radicalisering

In het kort kunnen we stellen dat een samenleving wel individuen kan integreren maar dat integratie van andere culturen veel moeilijker of soms onmogelijk is. Veel hangt af van de aard van de betrokken culturen maar bij een agressieve veroverings- en onderwerpingsideologie als de islam, speelt die schismogenese voluit. Geconfronteerd met onze westerse waarden en manier van leven, gaan zij hun eigenheid steeds radicaler benadrukken. De grond van het probleem van radicalisering is dan ook dat we op te korte tijd teveel mensen uit culturen die te zeer van de onze verschillen in ons land hebben toegelaten. In plaats van zich als individuen te integreren, zetten zij zich collectief af tegen ons en onze manier van leven.

In dat opzicht begrijpen we de redenering achter het spreiden van migranten. Dat zou kunnen werken als er niet teveel waren en als we hen zouden kunnen verspreiden tot het niveau van individuen. Dat is al lang niet meer het geval en daarenboven weigeren onze overheden nog steeds om de immigratie beduidend te beperken, waardoor de druk eerder toe- dan afneemt. De verspreiding van samenhangende groepen allochtonen vanuit de grootsteden, eerst naar de kleinere steden en uiteindelijk over het hele land, vermenigvuldigt daarom enkel de raakgebieden en veralgemeent de schismogenese en de daaruit voortvloeiende radicalisering en conflicten.

De lokale situatie

Het bovenstaande verklaart waarom we in Herk-de-Stad (nog) niet de problemen kennen die al decennia onze grootsteden en recenter kleinere steden als Leuven, Hasselt en Sint-Truiden teisteren. Als het aantal nieuwkomers relatief beperkt blijft, verloopt de integratie normaal vlot en zijn er niet meer conflicten dan in een homogene maatschappij.

Willen we dat zo houden, dan zouden we in onze gemeente de instroom van nieuwkomers moeten beperken. Daar heeft ooit een wettelijke basis voor bestaan, de zogenaamde wet Gol, maar die wet werd afgeschaft. Een wetsvoorstel van Vlaams Belang uit 2019 om iets gelijkaardigs terug in te voeren, werd verworpen. Tenzij er dus op nationaal en Europees niveau drastische maatregelen genomen worden om de immigratie te stoppen of minstens heel sterk te verminderen, zal ook Herk-de-Stad vroeg of laat de multiculturele “verrijking” ondergaan.

Wat kunnen we lokaal dan wel nog doen? Het is duidelijk dat de systeempartijen geen fundamentele aanpak wensen. We zijn dus als burgers op onszelf aangewezen. We kunnen enkel, zonder zelf te vervallen in extremisme, rustig maar consequent onze eigenheid behouden, respecteren en doen respecteren. Dat betekent ook dat we niet moeten meegaan in de verheerlijking van andere culturen, zeker als die zoals de islam in strijd zijn met de mensenrechten en de basisprincipes van onze beschaving.

Of maatregelen om radicalisering te bestrijden dan nog wel zin hebben, laten we in het midden. Besef in elk geval dat die radicalisering niets meer is dan het logisch en onvermijdelijk gevolg van het gevoerde migratiebeleid.